کتاب نمی توانم و نمی خواهم

سگ رفته. دلمان برایش تنگ شده. وقتی زنگ در به صدا درمی آید، صدای پارس بلند نمی شود. وقتی شب دیروقت به خانه می آییم، کسی منتظرمان نیست. اما موهای سفید او را اینجا و آنجای خانه می بینیم، یا روی لباس هایمان. برشان می داریم. باید دور بریزیمشان. اما از او تنها همین موها برای ما مانده. دورشان نمی ریزیم. امیدواریم که اگر به حد کفایت جمع کنیم، بتوانیم سگ را دوباره سرهم کنیم.

هر دو آدم های دودلی بودند، ولی در جای خود در برخی مسائل قاطعانه عمل می کردند، در مسائل مهم یا مربوط به کارشان، اما در موارد جزئی، تصمیمشان روز به روز عوض می شد. بارها و بارها پیش آمده بود که یک روز چیزی را دربست قبول می کردند، روز بعد می زدند زیرش.

105 ساله: ممکن نبود که امروز زنده باشد، حتی اگر نمرده بود.