کتاب اعتماد

همان شب که برای بار اول ظاهر شد، گفت: «به هیچکس چیزی نگو که حرفت را باور نمی کنند و وقتی از سن و سالت پرسیدند، بهشان بگو مثل خود آن ها، از آن روزی که به دنیا آمدی، زندگی کرده ای. حقیقت را بهشان نگو.» این را هر بار می توانست تأکید می کرد، می گفت: «حتی فکرش را هم نکن که به آن ها بگویی زندگی ات از وقتی شروع شد که من را به خواب دیدی، به هیچکس نگو.»

معلم ها نامه می دادند و از نمره های بد و از شیطنت های بچه ها شکایت می کردند. آن وقت من امضای پدر و مادر بچه ها را جعل می کردم. اما چندان طولی نکشید که این بچه بازی ها را کنار گذاشتم و رفتم به مرحله ای که خلاقانه بود.

اما مهم این بود که با مضمون نامه موافق بود: آن نامه در واقع هم سبک نوشتن او را نشان می داد و هم فکرش را. آن وقت بود که فهمیدم «سوزانا» حق دارد که می گوید من علاوه بر تقلید فنی دست نوشته آدم ها، از عمیق ترین عواطفشان هنگام نوشتن هم تقلید می کنم. یعنی از روحشان.