کتاب نامه ای عاشقانه از تیمارستان ایالتی

در بخش ادبیات کتابخانهٔ عمومی ایستاده بودم و کتابی از واتسون تی. اسمیت برانلی می خواندم که در آن به روش منطقی در مورد این بحث می کرد که تمامی نویسندگان و شاعران باید دست از نوشتن بردارند و در عوض آن بنایی کنند. غرق فضای کتاب شده بودم که احساس کردم کسی به پام ضربه می زند. این اولین باری بود که در کتابخانه مطالعه می کردم و کسی به پاهام می زد. کنجکاو بودم. پایین را که نگاه کردم دختربچهٔ کوچکی را دیدم با موهای بلوند و پیراهن سبز و چشم های آبی که با انگشت اشاره اش به پاهام می زد.

باشیرین زبانی گفت: «خب، هیچی. فقط تا اون جا که بتونم جیغ می کشم، بعد وقتی همه اومدن این جا به شون می گم که تو پدرمی. بهم گفته ن وقتی جیغ می کشم مثل این می مونه که دنیا به آخر رسیده. حتا ممکنه کسی رو بزنم: مثلا یه پیرزن معصوم رو. تا حالا شده تو کشتی از پا آویزونت کنن، آقا؟» فهمیدم دخلم آمده است، برای همین بابی میلی کتاب را برگرداندم به قفسه اش. با لحنی شکست خورده گفتم: «بریم بیرون روی پله ها برات قصه بگم.» گفت: «می دونستم قبول می کنی.» در حالی از کتابخانه آمدم بیرون که دست کوچک دختربچه ای را گرفته بودم که می دانستم بی تردید می تواند نظریهٔ نسبیت انیشتین را هم رد کند. نشستم روی پله های کتابخانه و او هم بی رودربایستی نشست روی پاهام. نگاهی انداختم به ساختمان شهرداری که با شاخه های تاک پوشیده شده بود و کبوترهایی روی سقفش نشسته بودند و بغ بغو می کردند. پرسیدم: «دوست داری دربارهٔ یه کبوتر برات قصه بگم؟» در حالی که به سقف شهرداری اشاره می کرد، گفت: «یکی از اون کبوترها؟»