کتاب آرتور شوپنهاور : مقاله ها و پندها

کتاب «مقاله‌ها و پندها» اثر آرتور شوپنهاور مجموعه‌ای عمیق از تأملات فلسفی است که به وضعیت، هستی و ماهیت رنج انسان می‌پردازد. شوپنهاور، یکی از فلاسفۀ اصلی قرن نوزدهم، به خاطر جهان بینی بدبینانه و دریافتش از «اراده» شهرت دارد. او معتقد است که اعمال انسان نه توسط تفکر عقلانی، بلکه توسط میل غیرمنطقی و کور به وجود انجام می‌شود. این «اراده» یک موضوع اصلی در فلسفه او است که به شدت با تأکید روشنگری بر عقل در تضاد است. شوپنهاور استدلال می‌کند که زندگی ذاتا مملو از رنج است و این رنج یک جنبه اساسی از تجربه انسانی است. او در مقاله‌اش «درباره رنج‌های دنیا» بیان می‌کند که رنج یک قاعده است نه استثنا. او شادی را صرفا فقدان موقتی درد می‌داند و به شکلی تحریک‌آمیز ادعا می‌کند که اگر زندگی عاری از رنج بود، انسان‌ها برای اجتناب از کسالت، خود به ایجاد رنج دست می‌زدند. محور اندیشه شوپنهاور این ایده است که «اراده» نیروی محرکه همه اعمال انسان است. این اراده غیرمنطقی است و اغلب منجر به حالت نارضایتی دائمی می‌شود، زیرا امیال انسان هرگز خاموش نمی‌گردند: مبارزۀ بی پایان برای هستی. موضوع دیگر طرح شده در کتاب، اخلاقیات است. دیدگاه‌های اخلاقی شوپنهاور عمیقا تحت تأثیر درک او از اراده و رنج است. او از شفقت و همدلی سخن می‌گوید. تشخیص رنج مشترک میان ما انسان‌ها می‌تواند باعث شکیبایی و مهربانی در بین افراد شود. فلسفه اخلاق او مبتنی بر این ایده است که کاهش رنج دیگران یک امر اخلاقی است. بحث دیگر دین است. شوپنهاور از دین سازمان یافته انتقاد می‌کند و آن را ساختاری انسانی می‌داند که اغلب در پرداختن به ماهیت واقعی هستی ناکام است. او دنیایی بی خدا را تصور می‌کند که در آن هنر، اخلاق و خودآگاهی تنها وسیله برای یافتن آرامش است. دیدگاه‌های متافیزیکی او متاثر از فلسفه‌های شرقی، به ویژه بودیسم و هندوئیسم است که بر ناپایداری زندگی تأکید می‌کند. هنر برای شوپنهاور بسیار مهم است. هنر راه فرار ما از رنج جهان است، اما راه فراری موقتی. هنر امکان تعالی لحظه‌ای را فراهم می‌کند و نگاهی اجمالی به حالتی از تفکر و زیبایی خالص ارائه می‌دهد.