کتاب آشوب روان 2 : پرسش و پاسخ

پلک می زنم و چشم هایم را باز می کنم. همه چیز سفید ناب و آنقدر روشن است که انگار سروصداست و صدایی منحصر به فرد هم دارد. سرم گیج و منگ است و پهلویم درد می کند. همه جا خیلی روشن است و نمی توانم فکر کنم.

می گویم: «تاد؟» صدایم گرفته است، پر از پنبه و تف، تا جایی که می توانم زور می زنم و صدایم را رها می کنم در فضایی که نورهای درخشانش دارد چشم هایم را کور می کند.

صدا را نمی شناسم، صدای یک زن است... یک زن. می پرسم: «تو کی هستی؟» و سعی می کنم بنشینم، دست هایم را دراز می کنم تا بفهمم دور و برم چه خبر است، خنکای هوا را احساس می کنم و نرمی... یک تخت را؟ وجودم پر از وحشت می شود.