کتاب درخت دروغ

قایق با تکان هایی وحشیانه و حال به هم زن، جلو می رفت؛ انگار کسی با دندان های خراب، آدامس می جوید. جزیره هایی که در مه دیده می شدند هم از نظر «فیث» شبیه دندان بودند؛ ولی نه مثل دندان های تمیز و سفید، بلکه مانند دندان های شکسته و کارکرده که به شکل بلندی های کج و معوج از توی آب های خاکستری و متلاطم دریا بیرون زده بودند.

قایق پستی، بوق کشداری زد و ردی از دود در آسمان باقی گذاشت و در میان موج ها جلو رفت. «فیث» با دست به سمتی اشاره کرد و گفت: «عقاب دریایی!» برادر شش ساله اش-«هوارد»-سرش را برگرداند تا آن را ببیند.

ولی دیر شده بود و پرنده ی بزرگ که بدنی کم رنگ و بال هایی با حاشیه ی تیره داشت، در مه ناپدید شد. همین که «هوارد» به دامنش آویزان شد، «فیث» خودش را عقب کشید. این کار باعث شد دست کم برای لحظه ای از نق زدن های برادرش آسوده باشد.