کتاب هر آنچه دوست داری از دست خواهی داد

الفی گوشی تلفن را گذاشت و دوباره اسلحه اش را برداشت. پیش از این که لوله ی اسلحه را درون دهان اش قرار دهد، چشم اش به دفترچه یادداشت اش افتاد. اخم کنان اسلحه را کنار گذاشت. صفحه ی آخر دفتر باز بود و چهار جمله ی انتهایی در معرض دید قرار داشتند. اولین چیزی که مردم پس از شنیدن صدای گلوله می بینند، جسد من است- جسدی ولو شده بر روی تخت نزدیک دست شویی ... سر آویزان شده ای که قطرات خون از آن جاری شده و بر روی قالیچه ی سبزرنگ فرو می چکد- و دومین چیز هم، دفترچه ی اسپیرال است که صفحه ی آخرش باز است. الفی در ذهن خود پلیسی را تصور کرد، پلیس محلی ای نبراسکایی که در وصف او روی هیچ دیوار توالت عمومی ای قطعه و قصیده ای سروده نشده! پلیس محلی جملات انتهایی دفترچه را می خواند، شاید هم با نوک خودکار خودش دفترچه ی پاره پوره را به طرف خودش برگرداند؛ ابتدا سه جمله ی اول را می خواند- «آدامس تروجان»، «یهودی های روسی را نجات بده»- و به عنوان جملاتی احمقانه چندان اعتنایی به آن ها نمی کند. سپس جمله ی آخر را می خواند، «هر آن چه را که دوست داری، از کف خواهی داد»، و به این نتیجه می رسد که من پیش از ارتکاب به خودکشی، با ته مانده ی عقل و منطق ام جمله ای در رابطه با خودکشی ام نوشته ام، جمله ای تا حدی معنادار. الفی دل اش نمی خواست مردم فکر کنند که او خل شده و زده به سرش.

در بعضی از توالت های عمومی وضعیت آب و هوا یک ریز از بلندگوهای سقفی گزارش می شد، الفی احساس می کرد، صدایی تسخیر شده به گوش اش می رسد، صدای روحی که گویی از میان تارهای صوتی جسد خود سخن می گفت. باری به هنگام عبور از بزرگراه کوچک دو بانده ی دویست و هشتاد و سه ی منطقه ی نس واقع در کندی کانزاس، این جمله به چشم اش خورد: آهای، من این جا ایستادم و دارم در می زنم»، این جمله جوابیه ای هم داشت به این مضمون: «اگر جزو کارکنان شرکت پخش و نشر کلی یرینگ هاوس نیستی، بزن به چاک، حیف نون.»