کتاب هفت تیرکش

هفت تیرکش در راهروی کلیسا ایستاد، در سایه ی آن مخفی شد و نگاهی به داخل افکند. تمام نیمکت ها پر و حضار ایستاده بودند. (او کنرلی و فرزندانش؛ کاستنر، مالک مغازه بزرگ خشکبار و همسرش؛ تعدادی از مشتری های دائمی بار؛ جمعی از زنان شهر که هرگز آنان را ندیده بود؛ و با کمال تعجب، شب را دید.) آنان سرودی روحانی را بدون هماهنگی با هم می خواندند. هفت تیرکش با کنجکاوی به زن کوهستان نشین بالای منبر نگاه کرد. آلیس قبلا به او گفته بود. «اون زن تنها زندگی می کنه و به ندرت کسی اونو می بینه. فقط یکشنبه ها از خونه بیرون میاد. اسمش سیلویا پیتسونه. اون دیوونه ست، اما برای مردم شهر افسون و جادو می کنه. اونا جادوگری رو دوست دارن. با اوضاع زندگی شون جور درمیاد.» با هیچ معیاری نمی شد آن زن را توصیف کرد.

سینه اش مانند خاک ریز بود. گردن سیخ و ستبرش، قرص سفید صورتش را بالا نگه داشته بود؛ صورتی با دو چشم بزرگ و تیره همچون دو رودخانه ی عمیق و کوچک. موهای قهوه ای زیبا و پرپشتش آنقدر آشفته و نامنظم می نمود که با سنجاق سری به بزرگی سیخ کباب جمعشان کرده بود. لباسی از جنس کرباس به تن داشت. با دستان ستبرش کتاب سرود را در دست گرفته بود. پوستش نرم و صاف بود. با خود فکر کرد آن زن باید بالغ بر سیصد پوند وزن داشته باشد. ناگهان گرایشی شدید نسبت به او احساس کرد که تنش را به لرزه انداخت و سبب شد رویش را برگرداند.

زمان، دزد خاطرات است.