کتاب سفیدبرفی باید بمیرد

پلکان آهنی زنگ زده، به سمت طبقه ی پایین باریک و شیب دار بود. او دیوار را در جست وجوی کلید برق لمس و لحظه ای بعد حباب بیست و پنج واتی فضا را با نوری تار روشن کرد. در آهنی بزرگ بدون صدا باز شد. لولا را روغن کاری کرده بود، بنابراین وقتی به ملاقاتش می آمد در جیرجیر نکرده و بیدارش نمی کرد. با ورود مرد بوی هوای گرم، ترکیب شده با عطر شیرین گل های پلاسیده بلند شد، با دقت در را پشت سرش بست، لامپ را روشن و لحظه ای مکث کرد. اتاق بزرگ، درحدود نه متر درازا و چهار و نیم متر پهنا داشت، به سادگی مبلمان شده بود اما به نظر می رسید دختر آنجا احساس راحتی می کرد.

به سمت استریو رفت و دگمه روشن را زد. صدای خشن برایان آدامز اتاق را پرکرد. اهمیت چندانی به این نوع موزیک نمی داد اما دختر، خواننده ی کانادایی را دوست داشت و او معمولا اولویت دختر را ترجیح می داد؛ تا زمانی که مجبور بود دختر را پنهان نگه دارد، او نباید کمبود چیزی را حس می کرد. دخترمثل همیشه چیزی نگفت. هرگز با او صحبت نمی کرد، هرگز به سوالاتش پاسخ نمی داد اما این موضوع ناراحتش نمی کرد. محتاطانه پرده ی تاشویی که اتاق را تقسیم می کرد؛ کنار زد.

با احتیاط لبه ی تخت نشست. تشک زیر وزنش فرو رفت و لحظه ای فکر کرد او حرکت کرده است. اما نه. او هرگز حرکت نمی کرد. دستش را دراز کرد و روی گونه ی او گذاشت. در طی سال ها پوستش زرد شده و حالا حالت چرمی و سفت داشت. مثل همیشه چشمانش بسته بود و حتی با وجود اینکه پوستش دیگر لطیف و گلگون نبود دهانش به زیبایی قبل بود؛ مانند گذشته، وقتی که هنوز با او صحبت می کرد و لبخند می زد. مدتی طولانی خیره به او آنجا نشست. خواسته اش برای حفاظت از او هرگز خیلی موفق نبود. سرانجام با تأسف گفت: «مجبورم بروم. کارهای زیادی دارم.» بلند شد، گل های پژمرده را از گلدان برداشت و مطمئن شد؛ بطری کولا روی میز کناری پر باشد. _ چیزی نیاز داشتی به من بگو، باشه؟ گاهی دلتنگ خنده اش شده و سپس ناراحت می شد. البته می دانست که او مرده، با این حال هنوز آسان تر بود طوری عمل کند که گویی نمی داند. او هرگز امیدش را برای دیدن لبخند دختر از دست نمی داد.

هنینگ به او گفت: «اسکلت کامل. زن». _ پیر یا جوان؟ چه مدت اینجا بوده؟ _ هنوز نمی توانم دقیقا بگویم. در اولین نگاه هیچ بافتی باقی نمانده است، بنابراین دست کم یک چندسالی. هنینگ راست شد و از نردبان بالا آمد. مردان تیم بررسی شواهد کارشان را به دقت برای حفظ استخوان و خاک های دربرگیرنده شروع کردند. انتقال اسکلت به آزمایشگاه پزشک قانونی، جایی که هنینگ و همکارانش باید کاملا آن را بررسی کنند، مدتی طول می کشید. استخوان های انسان همیشه در مکان های حفاری کشف می شدند. از آنجا که قانون محدودیت جرائم خشن شامل قتل بعد از سی سال به پایان می رسید، تعیین مدت دفن جسد مهم بود. معقول نبود تا بدون تخمین سن قربانی هنگام مرگ و مدت زمانی که آنجا بوده بخواهند پرونده ی افراد گمشده را بررسی کنند.