کتاب دروغگوهای دوست داشتنی

وقتی میگویم «وبلاگ»، منظورم تمام نشریات اینترنتی است؛ از حسابهای توئیتر گرفته تا روزنامه های آنلاین، ویدئوها و وبلاگهای گروهی با صدها نویسنده کاری به این ندارم که صاحبان این رسانه ها خودشان را وبلاگ به حساب می آورند یا نه. واقعیت این است که تمامشان محصول انگیزهای یکسان اند و با ترفندهایی مشابه به دنبال جلب توجه مخاطب هستند؟

یک کارتون سیاسی معروف قرن بیستمی درباره خبرگزاری آسوشیتد پرس وجود دارد که در آن دوره، مسئول رساندن خبر به تعداد زیادی از روزنامه های آمریکا بود. در آن کارتون، یکی از خبرنگارهای اسوشیتد پرس دارد بطری هایی پر از مواد مختلف در منبع آب شهری می ریزد. روی بطریها برچسب هایی مثل «دروغ»، «تعصب» «تهمت»، «حقایق سرکوب شده» و «نفرت، قرار دارد. شرح کارتون می گوید: «اخبار از سرچشمه مسموم اند.» از نظر من، وبلاگها سرچشمه اخبار این دوره هستند.

زمانی دی جی های رادیویی و گویندگان اخبار محتوای اخبارشان را از سرتیتر روزنامه ها تأمین می کردند، اما امروزه همان چیزی را تکرار میکنند که در وبلاگها میخوانند، به خصوص بعضی از وبلاگها، اخبار وبلاگها همچنین در مکالمات واقعی و شایعات، بین افراد دست به دست می شوند. خلاصه اش اینکه وبلاگها وسایل نقلیه ای هستند که رسانه های بزرگ خبری و همچنین دوستان اهل خبرتان - اخبار را از آنها دریافت میکنند و قرض می گیرند. این چرخه مخفی عکس نوشته هایی را به وجود می آورد که به مراجع فرهنگی ما تبدیل می شوند، ستاره های جویای نامی که سلبریتی های ماه متفکرانی که مرشدان ما و اخباری که اخبار ما می شوند.