نوشتن جزئی جدانشدنی در زندگی بشر امروز است؛ از ساده ترین شکل آن که مکاتبات دوستانه ، اداری و ارتباطات عادی باشد تا انتقال علوم و فنون هرچه بتوانیم از این وسیله دقیق تر و موثرتر استفاده کنیم انتقال پیام و ارتباط آن آسان تر صورت می گیرد . اگر نوشتن نبود، هیچ روزنامه ، کتاب و مجله ای در دسترس نبود تا آخرین خبرها را دریافت کنیم ؛ ارتباط با دنیای وسیع منزلگاههای رایانه ای ( سراچه های اینترنتی ) امکان پذیر نبوده هیچ کسی به کس دیگر نامه نمی نوشت ؛ مکاتبات اداری ، تجاری ، بازرگانی ، حقوقی صورت نمی گرفت و ارتباط میان انسان ها ، کشورها و تمدن ها ناممکن می شد ؛ هیچ برنامه تلویزیونی ، رادیویی و سینمایی تولید نمی شد؛ زبرا مبنای همگی این برنامه ها متن مکتوب است ؛ شعر و ادبیات متولد نمی شد واسرار درونی انسان ها همچنان در سینه ها باقی می ماند . حقیقت این است که اگر به هر گوشه از زندگی فردی و اجتماعی حال ، گذشته و آینده بشر نظری از سر تأمل بیفکنیم ، خواهیم دید که نوشتن در تاروپود زندگی جوامع کشیده شده و با آن گره خورده است ؛ چنان که بی نوشتن نمی توان زیست.
این تکنیک که با نام «آینه داری» نیز شناخته می شود، در صورت استفاده ی درست و مناسب، روشی عالی برای خلق تعلیق و تنش دراماتیک در مخاطبین است.
«زاویه ی دید»، داستان ها را به آثاری جدید تبدیل می کند و نشان می دهد ما به جای نیاز داشتن به مجموعه ای جدید از رویدادها، فقط به شیوه ای جدید برای نگاه کردن به آن ها نیاز داریم.
نوشتن یک داستان، مانند ساختن یک خانه است: ممکن است تمام ابزار و ایده های مورد نیاز را در اختیار داشته باشید، اما اگر پِی و و بنیان اثر محکم نباشد، حتی زیباترین سازه ها نیز دوامی نخواهند داشت.
کاراکترهایی پیچیده که وجهی تاریک در وجود آن ها به چشم می خورد
در این مطلب به چهار نوع اصلی در سبک های نگارش می پردازیم و همچنین، شیوه ی استفاده از آن ها را مرور می کنیم.
وقتی در حال نوشتن یک داستان هستید، باید تصمیم بگیرید که راوی قصه چه کسی است و داستان را برای چه کسانی تعریف می کند