کتاب بعد از تاریکی

اتاق تاریک است، اما چشم هایم به تدریج به تاریکی عادت می کند. زن جوان و زیبایی روی تخت خواب است. خواهر ماری، اری. اری آسای. بدون اینکه کسی به ما بگوید، می دانیم. موهای مشکی اش مانند سیل سیاه روی بالش پهن شده است. اکنون می خواهیم در مورد او صحبت کنیم یا شاید باید بگوییم او را از دریچه ای ببینیم. نقطه دیدمان به صورت دوربین معلق در هوا است که می تواند به تمام جهات بچرخد. در حال حاضر دوربین ما درست بالای تخت اری نصب شده و حالت خواب او را نشان می دهد. زاویه مان مانند پلک زدن در فواصل گوناگون تغییر می کند.

ما از بالا و از نقطه دید یک پرنده ی بلندپرواز شب، صحنه را می بینیم. همه جا را نگاه می کنیم. شهر مانند موجود انفرادی عظیم الجثه ای به نظر می رسد یا بهتر بگوییم مانند یک موجود کلی انفرادی است که از تعداد زیادی موجودات میکروسکوپی در هم پیچیده ساخته شده است. بزرگراه های بیشماری تا انتهای اطراف آن کشیده شده که سلول های تازه، خونی را دائما در آن به جریان می اندازند، و با فرستادن اطلاعات جدید، نوع قدیمی آن را جمع آوری کرده و اطلاعات مفید می فرستند. سپس با ارسال تناقض های جدید، قدیمی آن را جمع آوری می کند.

حتی اگر تلقی من عوض شود و حالا سخت درس بخوانم، راحت نیست که به دیگران برسم، زندگی آنقدرها هم ساده نیست. شاید در شرکت مناسبی کار گیر بیاورم. به این ترتیب شاید ازدواج موفقی هم بکنم و خانه ی خوبی نصیبم شود... متوجهی؟ اما از همین حالا از همه ی این ها حالم به هم می خورد.