کتاب گورستان

دستی در تاریکی خنجری را گرفته بود. خنجر دسته ای از استخوان سیاه صیقلی داشت و تیغه ای بهتر و برنده تر از هر تیغی. اگر به بدن کسی فرو می رفت شخص تا مدتی حس نمی کرد جایی از بدن اش بریده شده است. خنجر هر آنچه را که برای انجام اش به آن خانه آورده شده بود انجام داده و حالا دسته و تیغه اش خیس بود. لای در خیابان هنوز باز بود، و خنجر و مردی که آن را در اختیار داشت از همان جا به داخل خانه آمده بودند و باریکه هایی از مه شبانه پیچ و تاب می خورد و از لای در باز به داخل می خزید.

مردک همه کاره در پاگرد مکثی کرد. با دست چپ دستمال سفید بزرگی را از جیب کت سیاه اش بیرون آورد و با آن خنجر و دست راست پوشیده در دستکش اش که خنجر را گرفته بود پاک کرد؛ بعد دستمال را به کناری گذاشت. شکار تقریبا تمام شده بود. زن را در بسترش، مرد را کف اتاق خواب و بچه ی بزرگ تر را در اتاق خوش آب و رنگ اش و در میان اسباب بازی ها و ماکت های نیمه کاره اش رها کرده بود. فقط بچه ی کوچولو و نوپای خانواده باقی مانده بود. با کشتن او ماموریت اش به پایان می رسید…

خود آقای اوونز بیشتر از حرف زدن طفره می رفت و کمتر وارد تخیلات می شد. فقط می گفت: «جای خوبی نیست.» گورستان به معنای واقعی در پای ضلع غربی تپه به انتها می رسید، زیر درخت کهنسال سیب، با حصاری از نرده های آهنی قهوه ای از زنگ زدگی که نوک نیزه مانند و تیزی داشت، اما در سوی دیگر زمین بایری پر از گزنه و علف هرزه، تمشک جنگلی و ضایعات پاییزی قرار داشت و باد که در کل بچه ی مطیعی بود از بین میله ها رد نمی شد، اما به آنجا می رفت و به آن سو نگاه می کرد. می دانست تمام ماجرا را برایش تعریف نکرده اند، و همین ناراحتش می کرد...