کتاب سباستین و ترول

سباستین پادش نمی آید تا حالا آدم های بیرون چیز بامزهای تعریف کرده باشند و او خنده اش گرفته باشد. شاید اصلا سباستین تا حالا نخندیده باشد؛ که در این صورت احتمالا حق با کسانی بوده که سرشان را تکان میداده اند و به پدر و مادر سباستین می گفته اند: «بچه تون به چیزیش آن موقعها، سباستین نزدیک شیشه مینشست و حرفها را از روی لبهای بقیه می خواند. حق با آنها بود. ما باید فکر کنیم خوش گذرانی باحال است، وگرنه پا روی خط قرمزی گذاشته ایم که نباید. بچه های معمولی نزدیک این خط نمی شوند؛ برای همین است که مردم بهشان نمی گویند عجیب وغریب.

سالها آدم بزرگ های زیادی وارد حباب می شدند، بعضی ها آرام روی شیشه میزدند؛ بعضی ها هم وقتی جوابی نمی شنیدند محکم به شیشه میکوبیدند. بعضی ها از سیاستین می پرسیدند: چه حسی داری؟» سباستین میخواست به آنها بگوید که خب، هیچ حسی درباره چیزهای عادی ندارد. ولی با این همه اذیت می شد. بعضی ها می گفتند سباستین مشکل افسردگی دارد. اما آنهایی که این طور فکر می کردند خودشان مشکل داشتند. - سباستین ولی خودش چیزی نمی گفت؛ و حالا هم چیزی از دنیای بیرون نمی شنود.