کتاب دیوار خاطرات

در یکی از مجلات بابابزرگ نوشته وقتی مرغابی ها برای اولین بار پرواز می کنند، می توانند پانزده سال تمام، بی یک لحظه نشستن، در آسمان بمانند. دلم می خواهد وقتی مردم، بدنم را به ده هزار بادکنک ببندند تا میان ابرها معلق بمانم، آن وقت باد مرا با خود به بالای شهرها، و کوه ها، و اقیانوس ها و مایل ها و مایل ها اقیانوس آبی بکشاند. شاید من هم بتوانم پانزده سال تمام آن بالا دوام بیاورم. شاید یک مرغابی رویم بنشیند و برایش استراحتگاهی شوم. شاید این فکر و خیال ها احمقانه باشد. اما گمان کنم از تماشای دفن پدر و مادرت توی جعبه ای زیر خاک عاقلانه تر باشد.

گفتن این که یک شخص، آدم خوشحال یا ناراحتی است، مضحک است. ما هر ساعت، هزار نوع مختلف از آدم ها هستیم.

اگر یک خاطره را به اندازه ی کافی به خودت یادآوری کنی، خاطره ای جدید به وجود می آوری، خاطره ی یادآوری.