کتاب نیمی از خورشید زرد

اولانا برای شان در مورد پرچم بیافرا صحبت کرد. آن ها روی قطعات چوب زیر نور آفتاب ضعیف صبحگاهی که از حفره ای که قبلا سقف کلاس بود به درون می تابید نشسته بودند. او پرچم پارچه ای اودنیگبو را باز کرد و برای شان توضیح داد که هر یک از علامات روی آن چه چیزی را بیان می کنند. رنگ قرمز، نماد خون خواهران و برادران آن ها بود که در شمال، قتل عام شده بودند. سیاه، نماد سوگواری برای آن ها بود و سبز، نماد شکوفایی ای که بالاخره نصیب بیافرا خواهد شد، و بالاخره نیمه ی یک خورشید طلایی نماد آینده ی پرشکوه شان بود.

ارباب کمی خل بود. او سال های درازی را به خواندن کتاب در آن سوی دریاها گذرانده بود، در اتاق کارش با خودش حرف می زد، جواب سلام کسی را نمی داد، و خیلی هم پشمالو بود. این ها را عمه ی اوگوو، در باریکه راه منتهی به دانشگاه، با صدایی آهسته به او گفت: "اما مرد خوبیه." و بعد اضافه کرد: "تا وقتی کارت رو خوب انجام بدی، خوراک خوبی هم می خوری، هر روز خوراک گوشت گیرت می آد." حرفش را قطع کرد تا تف کند، بزاق با صدایی مکنده از دهانش خارج شد و روی چمن ها افتاد.

اوگوو باورش نمی شد که کسی، حتی این اربابی که قرار بود برای خدمت در خانه اش زندگی کند، هر روز گوشت بخورد. اما از آن جا که وجودش لبریز از امید و آرزو بود و فکرش مشغول تجسم زندگی ای تازه دور از دهکده اش، با حرف های عمه اش مخالفتی نشان نداد. آن دو از وقتی در ترمینال از کامیون پیاده شده بودند، داشتند پیاده می رفتند.