هر بار که آن دو چاق پیدایشان می شد، گند از پرخاشگری آماس برمی داشت. دیری می شد با این دو سخت گیری می کرد. به هر میزان که هنرپیشه فرهْلیش در جان او جا باز می کرد و او چتر حمایتش را بیشتر بر سر این زن می کشید و در پیش بشریت یگانه تر برپایش می داشت، به همان میزان بر صندلی های رختکن برای دامن های زن چاق و لباس ورزشی کیپرت جا کمتر می شد.
از کف و هورایی که این دو نصیب می بردند، و از خوشرویی پرهیاهوشان تلخ و تند می شد. یک بار مرد آکروبات باز را، بعد از عملیات آکروبات از رختکن بیرون کرد چون کیپرت سخت عرق کرده بود و عرق کردن در حضور خانمی با مقام هنرپیشه فرهْلیش زیبنده نبود. کیپرت با خوش قلبی راهش را کشید و رفت. اما در ضمن انداخت: مگر جنس او از کره است که بو را به خودش بگیرد؟
هنرپیشه فرهْلیش زیر خنده زد. بی شک جز این نبود که می دید گند از او چاپلوسی می کند. این دو خپل بی آن هم با ترانه ی ناوگان همیشه ظفرنمونشان این همکار خود را از کوره به در می کردند. گند هر بار می گفت هنرمند فقط و فقط اوست، فرهْلیش. این حقه باز هالو در دل این زن حسادت بیدار می کرد و یادش می داد همه ی دنیا را تحقیر کند، اما او را حامی فرمان بردار خود بداند. با چنین روشی این زن را به خود نزدیکتر می کرد. تحقیر او را عمیق تر بر این تالار می شورانید که در کف و هورا برای هنرپیشه فرهْلیش سر از پا نمی شناخت؛ نیز بر هر تک مشتری هم که از این زن خوشش می آمد.
نشر کتاب پارسه
هاینریش مان
