کتاب ما یادآوری کاملی را برای شما ممکن می سازیم

البته غیرممکن بود و خود او هم در حالی که رویاپردازی می کرد، این را می دانست؛ اما روشنی روز و صدای یکنواخت همسرش که حالا داشت موهایش را جلوی آینه ی اتاق خواب شانه می کرد، همه هم پیمان شدند تا به او یادآوری کنند که چه کسی بود. با تلخی به خود گفت: «کارمند حقوق بگیر خرده پای بدبخت!» کرستن او را روزانه دست کم یک بار از این مسأله باخبر می کرد و او هم کرستن را برای این کارش سرزنش نمی کرد. کار همسر این بود که شوهرش را به روی زمین بیاورد. «به زمین آمدن!» فکر کرد، و خندید. صنعت ادبی به کار رفته در این عبارت به راستی درخور بود.

همسرش با روب دوشامبر صورتی شلوغش که پشت سرش آویزان بود، وارد آشپزخانه شد و در همان حال پرسید: «به چی زیر لب می خندی؟ شرط می بندم یه خیاله. همیشه تو رویا و خیالی.» جواب داد: «بله.» و از پنجره ی آشپزخانه به ماشین های معلق بر روی هوا، ترافیکی که شناور بود و مردمی که با عجله به سر کارشان می رفتند، چشم دوخت. در مدت زمان کوتاهی خود او هم به آن ها می پیوست؛ درست مثل همیشه.

گفت: «خدای من، فکر می کنم رفتم.» پس از مکثی افزود: «و همزمان فکر می کنم نرفتم.» «تصمیمت رو بگیر.» گفت: «چطور می تونم؟ اثر هر دو خاطره توی سرمه؛ یکی واقعیه و یکی نیست، ولی نمی تونم بفهمم کدوم به کدومه. چرا نمی تونم بهت اعتماد کنم؟ با تو که ور نرفتن؟» دست کم می توانست این را برای او انجام دهد، حتی اگر هیچ وقت کار دیگری نکرده بود.