کتاب مجوس

توی هیچی جز موسیقی استعداد نداشتم و من تک فرزند بودم. پدر و مادرم بچه ننه بارم آورده بودند. وقتی وارد شونزده سالگی شدم دیگه کاملا مشخص بود از آینده ی درخشانی که همه برام متصور بودند، خبری نیست. اول برونو فهمید و بعد خودم. با این که به طور ضمنی با هم توافق کرده بودیم که به پدر و مادرم نگیم، پذیرشش برام مشکل بود. شونزده سالگی وقت خوبی نیست برای این که بفهمی هیچ وقت نابغه نبودی و نابغه هم نمی شی. ولی اون موقع دیگه عاشق شده بودم.

تولین بار لیلی رو وقتی چهارده سالش بود دیدم. یه سال ازش بزرگ تر بودم، کمی بعد از فروپاشی روانی. خونه ی ما توی سنت جانز وود بود. یکی از اون عمارت های سفید مخصوص بازرگان های موفق. می دونی کدوم ها رو می گم؟ یه پیاده رو نیم دایره. یه رواق. پشت خانه یه باغ بزرگ، انتهاش چند تا درخت میوه، شش هفت تا درخت بلند سیب و گلابی. نامرتب ولی تا دلت بخواد سبز. امبرو. زیر یه درخت لیمو برای خودم یه خانه ی اختصاصی داشتم. یک روز-ژوئن، روزی آبی و باشکوه، سوزان، صاف، مثل روزهای یونان-داشتم زندگی نامه ی شوپن رو می خوندم. خوب به خاطرش دارم. می دونی که تو سن و سال الان من، بیست سال اول زندگی خیلی راحت تر به خاطر می آد تا بیست سال دوم، یا سوم. داشتم می خوندم و خودم رو در قالب شوپن می دیدم و کتاب جدید پرندگان هم کنار دستم بود.

شما به دنیاهای دیگه سفر می‏ کنید؟» «بله. من به دنیاهای دیگه سفر می‏ کنم.» لیوانم را گذاشتم روی میز و یک سیگار درآوردم و قبل از این‏که دوباره شروع کنم به حرف زدن، روشنش کردم. «سفر جسمانی؟» «اگر بتونی به من بگی جسم کجا تموم می‏شه و ذهن کجا شروع، اون‏ وقت جوابت رو می‏ دم.»