کتاب شاهد خاموش

خود صاحبخانه، یعنی خانم لاوسون، روی صندلی صافی پشت میز دایره ای شکلی نشسته بود. او هم چشم هایش قرمز بود. موهایش از همیشه نامرتب تر بود. دکتر دونالدسون مستقیم مقابل پوآرو نشسته بود. قیافه ی بی حالتی داشت و چیزی از احساساتش معلوم نبود. به نوبت به چهره ی یکایک افراد نگریستم و کنجکاوی ام بیشتر شد. من در مدت آشنایی ام با پوآرو بارها در چنین جلساتی شرکت کرده بودم. جلسه ای با حضور عده ای از افراد درگیر که همه به ظاهر آرام و خونسرد بودند، ولی در واقع نقاب بر چهره داشتند و خویشتن واقعی خود را پنهان می کردند. دیده بودم که پوآرو نقاب از چهره ی یکی از این افراد برمی دارد و چهره ی واقعی او را آشکار می کند: چهره ی قاتل.

ولی با این که مرگ خانم ارندل عجیب نبود، مفاد وصیتنامه اش عجیب بود و طبعا واکنش های گوناگونی ایجاد کرد: شگفتی، ذوق زدگی، انزجار، خشم، نفرت، نومیدی، بدگویی. تا چند هفته و بلکه تا چند ماه، کار و زندگی مردم مارکت بیسینگ شده بود صحبت از وصیتنامه ی خانم ارندل. هر کس چیزی می گفت: از آقای جونز خواربارفروش که معتقد بود: «رابطه ی خونی از هر چیزی مهم تر است» تا خانم لامفری، مسئول اداره ی پست که مدام با نفرت غلیظی تکرار می کرد: «حتما پشت پرده خبرهایی بوده. حالا می بینید. این خط و این نشان.»

این توداری ویژگی اصلی امیلی ارندل بود. خانم ارندل از هر لحاظ نمونه ی واقعی نسل خودش بود. همه ی بدی ها و خوبی های آن نسل در او جمع بود. سلطه جو، ولی دلسوز بود. بدزبان، ولی مهربان بود. در ظاهر احساساتی، ولی در باطن حسابگر بود. ندیمه های مختلفی داشت که بی رحمانه به آن ها زور می گفت و در عین حال با آن ها بزرگوارانه رفتار می کرد. در مقابل خانواده شدیدا احساس مسئولیت می کرد.