کتاب چهره دیگری

دیو، مادامی که چنین موجودات آسیب پذیر یا شکننده یا خردشونده یا سوختنی یا موجوداتی میرا و زخم پذیر در کار باشند، همچنان به آن ها آسیب خواهد رساند.

امروزه مرز میان همنوع و دشمن، که پیش تر آشکارا مشخص بود، محو شده است. انسان که سوار تراموا می شود، به جای همنوعان، دشمنان فراوان دوره اش می کنند. برخی دشمنان در پوشش حروف الفبا به خانه اش می آیند و بعضی، که هیچ راه دفاعی در برابرشان نیست، پنهان در امواج رادیویی به سلول هایش نفوذ می کنند. در چنین شرایطی در محاصره ی دشمن بودن عرف معمول ماست و «همنوع» مثل سوزنی در انبار کاه گم می شود. ما مفاهیمی مثل «همه ی ابنای بشر برادرند» آورده ایم تا مساعدتی باشد، اما این انبار عظیم و خیالی «برادران» کجاست؟ آیا عقلانی تر نیست که خودمان را با این واقعیت وفق دهیم که دیگران دشمن اند و چنین امیدهای پرطمطراق و گمگشته ای را از سر بیرون کنیم؟ آیا ساختن پادزهری برای تنهایی مطمئن تر نیست؟

آگاهی از این که مردم در آن سوی دیوارهای بتونی مثل من زندانی همین سرنوشت اند، کشف بزرگی بود.