کتاب ناهار لخت

می توانم حس کنم که مأمورها دارند نزدیک می شوند، می توانم حس شان کنم که آن بیرون دارند می جنبند، که عروسک های جادوگری خبرچین شان را کار می گذارند دربارهی قاشق و چکاننده ی من که پرتشان می کنم در ایستگاه میدان واشنگتن پچ پچ می کنند، از روی گیت میلهای گردانی می پرم و پلکان آهنی را دو تا یکی میروم پایین و س وار خط متروی A شمال شهر میشوم.. جوان، خوش قیافه، با موهای کوتاه دورسفید، آبری لیگ، که از آن بچه هلوهای توی کار فیلمهای تبلیغاتی است، در را برایم باز نگه می دارد. واضح است که برای او حکم یک کاراکتر را دارم. می دانید که چه جور کاراکتری آدمی که راه می آید با پیشخدمت های بار و راننده تاکسی ها، باهاشان دربارهی هوک راست و داجرز حرف می زند، که در بار ندیک پیشخوان دار را با نام کوچک اش صدا می زند.

می گویم: «ممنونم، کوچولو می بینم تو هم از خودمونی که.» صورتش مثل ماشین پینبال روشن می شود، با حالتی احمقانه و صورتی رنگ و ترشرویانه گفتم: «آمارم رو چریده اون یارو،، (نکته: چریدن اصطلاح انگلیسی عامیانه ی جیب برها است برای خبر چینی) نزدیکتر رفتم و انگشتهای کثیف گردی ام را روی آستین گت پوست کوسه ای اش گذاشتم. «و ما برادران خونیای حساب میشیم که با یه سرنگ کثیف مشترک هم خون شده یم، پس میتونم خودمونی بهت بگم که اون باهاس در انتظار یه تزریق آتشین باشه.» (نکته: این تزریق آتشین یک سر هروئین سمی است که به معتاد فروخته می شود، با هدف نابودی اش. اغلب این گرد سمی را به خبر چینها می دهند. این تزریق آتشین معمولا استریکنین؟ است، چراکه طعم و قیافه ای شبیه هروئین دارد.)