کتاب دخمه مردگان

حالا که روی زمین هستیم، ضرب آهنگ اشباح محو شده و پرده فقط پوستم را با ملایمت نوازش می کند و تبدیل به سوسویی خاکستری رنگ در گوشه ی چشمم شده است. شاید پاریس به اندازه ادینبورگ، شبح زده نباشد. شاید.

قیافه ی «جیکوب» همیشه یکجور است: موهای طلایی همیشه ژولیده، تیشرت ابرقهرمانی همیشه چروک، شلوار جین تیره ای که سر زانوهایش رفته است و کفش های درب و داغانی که نم شود فهمید قبلا چه رنگی بوده اند. «جیکوب» شانه بالا می اندازد، معلوم است اصلا برایش مهم نیست. می گوید: «من همینم که هستم.» البته وقتی هیچکس تو را نمی بیند، اهمیت ندادن به نظر دیگران کار سختی نیست.

دوربینم را بالا می گیرم و از توی منظره یاب ترک خورده اش، به پیاده روی پاریس نگاه می کنم. یک دوربین قدیمی آنالوگ که پر از نگاتیوهای سیاه و سفید است. حتی قبل از این که توی شهر خودمان، یعنی شمال ایالت نیویورک، دوتایی باهم توی رودخانه ای یخ زده شیرجه بزنیم، دوربین عتیقه ای بود.