کتاب شهر جانوران

«الکساندر» خودش را وسط شلوغی فرودگاه نیویورک یافت که جمعیت، چمدان ها و بسته هایشان را هل می دادند و به پشت پای او می زدند. مثل آدم آهنی بودند، هر کدام گوشی تلفن همراهی را به گوش چسبانده بودند و مثل دیوانه ها با خودشان حرف می زدند. تنها بود.

دو بار مادربزرگش را پیج کرد و جوابی نشنید، حالا دیگر مجبور بود برای تلفن کردن پول خرد کند. حافظه ی خوبی داشت و شماره ی تلفن و نشانی خانه ی او را می دانست. پیش از آن به خانه ی «کیت» نرفته بود، اما گاه و بیگاه برای او کارت پستال می فرستاد. به تلفن مادربزرگش زنگ زد و زنگ زد و خدا خدا می کرد که یکی گوشی را بردارد. گیج و منگ از خودش پرسید، حالا چه کار کنم؟

به نظرش رسید به پدرش زنگ بزند و از او کسب تکلیف کند، اما می ترسید گران تمام شود. به علاوه دوست نداشت مثل بچه ها رفتار کند. تازه از دست پدرش چه کاری برمی آمد؟ نه، «الکس» تصمیم گرفت عصبانی نشود، حالا اگر مادربزرگش دیر کرده، یا در راه بندان گیر کرده یا این که توی محوطه ی فرودگاه دنبال او می گردد و لابد بدون این که متوجه همدیگر شده باشند، از کنار هم گذشته اند.