کتاب اینس روح من

مادرم یک مجسمه ی کوچک حضرت سوکورو را که از چوب تراشیده شده بود و کرامات زیاد داشت، به من هدیه کرد تا شاید رحم من بارور شود. اما آن قدیسه به طور حتم باید به امور مهم تری مشغول می بوده. چون به هیچ یک از خواهش های من اعتنا نکرد.

فکر نمی کنم که مرگ پادشاه سبب شیوع طاعون شده باشد، هر چند که این شایعه بر سر زبان ها بود. آن هایی که تشییع جنازه را از نزدیک دیده بودند، می گفتند که جسد وی تخم طاعون را پراکند؛ چرا که روزها بوی بادام تلخ در همه جا پیچیده بود. اما هرگز نمی توان به راست و دروغ این حرف اطمینان داشت.

من، همانطور که گفتم، دست کم هفتاد سال دارم، خوب زندگی کرده ام، اما دل و جان من هنوز اسیر گذشته هاست. با نگاه به خود در آینه ی نقره، اولین هدیه ی رودریگو به من پس از ازدواج، از خود می پرسم چه بر سر اندام من آمده است؟ این مادر بزرگ سفید موی را که در برابرم ایستاده و به من چشم دوخته، نمی شناسم. اصلا این زن کیست که اینس واقعی را مسخره می کند؟