کتاب امیدهای نو

آثاری در این مجموعه هست که من پنجاه و هفت سال پیش نوشته ام و اکنون کار شخص دیگری به نظرم می آید. نظرات من، از زمانی که درباره فلسفه شروع به نوشتن کردم، درباره بسیاری از امور تغییرات مکرر پذیرفته است. کسانی هستند که این گونه تغییرات را در فلسفه، هرچند نه در علم، سزاوار نکوهش می دانند. این امر، به نظر من، ناشی از سنتی است که فلسفه را بیشتر با یزدان شناسی همسان می داند تا با علم. من به سهم خودم، یک نظام نامتغیر آموزه های فلسفی را ملاک و کودفکری تلقی می کنم. آدم دوراندیشی با روحیه علمی هرگز مدعی آن نخواهد بود که عقاید فعلی اش یکسره درست است، هرچند که ممکن است خود را با این اندیشه تسلی بدهد که باورهای قبلی اش شاید یکسره باطل نبوده اند... جهانی که من در آن زیسته ام جهانی بود که به سرعت تغییر می یافت. این تغییرها از لحاظی چنان بود که با فراغ بال می پذیرفتم، اما از لحاظ دیگر به گونه ای بود که فقط به واسطه زبانی برگرفته از درام تراژیک می توانستم با آن همراهی کنم... من نمی توانم به حقایق «مقدس» معتقد باشم. هرآن چه را که کسی حقیقت می شمارد، باید بتواند، بدون دم و دستگاه تطهیر روز یکشنبه، انتقال دهد. به همین سبب، خوشحال ام که ویراستاران در این کتاب مطالبی را نیز گنجانده اند که شاید عاری از «طنطنه و جدیت متعال» به نظر آید.