اگرچه شب از نیمه گذشته بود اما خداداد هنوز بیدار بود و با آواز خود در آن گاه از شب، خواب را از چشمان مردم آبادی ربوده بود. بوی دود هیمه های بلوط فضای آبادی را خوشبو کرده بود. آستاره همچنان به بهانهی کار بر روی قالی نیمه بافته خود گوش به آواز خداداد داشت. آنهایی که در کمین بودند تا خداداد را دستگیر کرده، تحویل ژاندارمری بدهند بیشتر از هرکس گوش به آواز او داشتند. آنها میدانستند که در اشعار و نحوه ی خواندن خداداد رمزی است بین او و آستاره که به دنبال سرنخی بودند تا در یک فرصت او را گرفتار کنند و چه دانه ای راحت تر از آستاره برای به دام انداختن خداداد؟
