چطور می توانم به مغزم فکر کنم در حالی که این مغزم است که عمل فکر کردن رو انجام می ده؟ پس این مغزمه که وانمود می کنه این منم که فکر می کنم؟ این روزها دیگر نمی توانم به کسی اعتماد کنم، به خصوص به خودم. به طرز عجیبی هوشیارم، و یکی از میلیاردها هوشیار بودن، خوشحالم نمی کند.
می خواهم چیزی را به شما بگویم که ممکن است ندانید: ژنوم هر سلول انسان، حافظه دارد. می دانید این یعنی چه؟ ما انسان ها، به عنوان موجودات تکامل یافته، در ژن هایمان خاطراتی از گذشته های دور، از نسل های خیلی قبل تر و تجربیاتی که متعلق به خودمان نیست را حمل می کنیم.
جهان چیزی جز یک ذهن سرگردان در مسیری بی هدف در ابدیت نیست.