کتاب برای N

از زمانی که به خودم آمدم، در این اتاق همراه با مرد و زنی زندگی می کردم. جای من داخل قفسی بود که در گوشۀ اتاق درندشتی قرار داشت. از آنجا تنها چیزی که می دیدم، تختی بود که با پرده ای به رنگ بنفش کم رنگ پوشیده شده بود. من تا آن روزی که خواهم گفت، به غیر از خودمان هیچ موجودی را که با میل و ارادۀ خودش حرکت کند، ندیده بودم و به همین دلیل با خودم فکر می کردم که من هم از نژاد آن مرد و زن هستم و ظاهری مانند آن ها دارم، ولی هیچ گاه از این موضوع احساس خوشحالی نکرده بودم. مرد سیه چهره و درشت اندام بود، زن سفیدروی و ریزاندام. ظاهرشان این طور نشان می داد که مرد قوی تر است، ولی آنکه همیشه التماس می کرد، مرد بود. «دوستت دارم، دوستت دارم.» نمی دانم آن سوی پرده چه اتفاقی رخ می داد. من درحالیکه صدای مرد را که گویی به بند کشیده شده بود، گوش می کردم، به معنای آن جمله می اندیشیدم. دوستت دارم، چه معنایی می توانست داشته باشد؟ هرچه با خودم می اندیشیدم پی به معنای آن نمی بردم. اینکه نمی دانستم حتما به این خاطر بود که من در عالمی که با «دوستت دارم» بیگانه بود، زندگی می کردم. دانی را که زن به من می داد می خوردم و بعد وقتی که حس خواندن داشتم آواز می خواندم، و یا می خوابیدم. نمی توانستم بپذیرم که هیچ کجای این زندگی روزمرۀ من با «دوستت دارم» ارتباطی داشته باشد؛ چون من تابه حال مانند مرد، آن طور التماس آمیز دهان نگشوده بودم.