کتاب تهوع

تهوع اثر ژان پل سارتر. این کتاب رو سال 1938 منتشر کرده و یکی از ستون‌های اصلی ادبیات اگزیستانسیالیسمه. داستانش تو قالب یه رمان نوشته شده و همه‌چیز از زبون شخصیت اصلیش، آنتوان روکانتن، که توی یه شهر کوچیک زندگی می‌کنه، روایت می‌شه. روکانتن یه مرد تنها و عجیب‌غریبه که داره روی یه شخصیت تاریخی تحقیق می‌کنه. اما توی همین مسیر زندگی معمولی، ناگهان یه تجربه‌ی خیلی عجیب سراغش میاد. اون حس می‌کنه که همه‌چیز – اشیا، آدم‌ها، حتی خودش – دیگه معنای قبلی رو ندارن. انگار دنیا یه‌جورایی از دستش دررفته. این حس براش خیلی سنگینه و سارتر اسم این حالت رو گذاشته "تهوع". فکر کن! یه روزی یه حس سراغت بیاد که همه‌چیز اطرافت خالی، پوچ، و بی‌معنی به نظر برسه. برای روکانتن، این حالت مثل یه آینه بود که جلوی صورتش گرفت و نشونش داد که زندگی ذاتاً هیچ هدفی نداره. این ما هستیم که باید براش معنا بسازیم. و خب، این هم ترسناک و هم هیجان‌انگیزه، چون از یه طرف آزادی مطلق بهت میده، ولی از طرف دیگه، این آزادی با یه مسئولیت خیلی بزرگ همراهه: اینکه خودت باید تصمیم بگیری زندگیت چه ارزشی داشته باشه. یکی از چیزایی که کتاب رو خاص می‌کنه، نحوه‌ی توصیف افکار و احساسات روکانتنه. سارتر این‌قدر دقیق و ریزبینانه حال و هوای ذهنی آنتوان رو نوشته که انگار خودت هم تو اون لحظات همراهش هستی. مثلاً وقتی آنتوان حس می‌کنه یه ریشه‌ی درخت یا یه سنگ از حد معمولش "واقعی‌تر" شده، تو هم حس می‌کنی که شاید اون اشیا واقعاً یه چیزی بیشتر از اون چیزی که ما می‌بینیم دارن! در طول داستان، روکانتن کم‌کم به یه درک عمیق‌تر از خودش و جهان می‌رسه. می‌فهمه که هیچ حقیقت یا ارزش مطلقی وجود نداره و این خودشه که باید زندگی‌اش رو بسازه. حتی اون تهوعی که اولش یه حس ترسناک و سنگین بود، آخر داستان براش تبدیل می‌شه به یه نیروی پیش‌برنده. انگار قبول می‌کنه که زندگی پوچ و بی‌معناست، ولی دقیقاً همین جاست که دستش باز می‌شه تا یه معنای جدید بسازه. تهوع، به نظرم، یکی از اون کتاباییه که خیلی عمیقاً تو رو با این سوال روبه‌رو می‌کنه: معنای زندگی برای تو چیه؟

دوستان کدام ترجمه را پیشنهاد می‌دهید ؟

این کتاب را دوست ندارم به هزار و یک دلیل. داستان درباره نویسنده ای است که نسبت به وجود خود دچار شک شده است. او وجودش را نمی‌خواهد و حس می‌کند اختیاری در آن ندارد و اسم رمان هم از احساسی که به نویسنده دست داده میشه گرفته شده. از نظر فلسفی مطمئنا موضوع جالبی دارد اما از نظر داستانی نه. سارتر با درون مایه فلسفی و اگزیستانسیالیستی بیش از حدش به داستان صدمه زده. عناصر داستانی خاصی وجود ندارد و صرفا قلم نویسنده شما رو به این سو و آن سوی داستان می‌کشاند.

تعجب میکنم از کسایی که کتاب‌های فلسفی رو درک میکنن ، ولی کامنت ساده‌ی بقیه رو نه

دوستانی که دنبال ترجمه و ویراستاری خوب هستن، حتما ترجمه روشن‌زاده رو هم یه نگاهی بندازن. روان‌تر و سانسور کمتر

قبله عالم چپول‌ها و کتاب بی محتوایش

ترجمه پارسایار سانسور داره نخرید

اگه می‌خواین ترجمه ای رو بخونین که نزدیک به نوشته و لحن سارتر باشه ترجمه امیر جلال الدین اعلم رو بخونین چون تونسته ساختار فلسفی نوشته رو حفظ کنه ولی اگه می‌خواین با متن ساده‌تر بخونین ترجمه پارسایار رو بخونین

کتاب خسته کننده ای بود برام پر از حوادثی که ارتباطی به هم پیدا نمیکنن و خط داستان مشخصی نیست واقعا به عنوان یک رمان خوب نبود ولی گاه گداری یه صفحه هایی که فلسفی می‌شد برام جذاب بود ولی در مجموع سلیقه‌ی من نبود .(ترجمه‌ی جلال الدین اعلم خوب نبود)

اواسط کتابم .درباره‌ی موضوع کتاب و سارتر با نظرات بقیه‌ی دوستان موافقم . موضوعاتی که بیان می‌شود فارق از جوابی که خود سارتر بهشون میده ،چیزهایی هستند که ادم باید بهش فکر کنه. کتاب من ترجمه آقای اعلم هست اگه اومدید نظرات رو بخونید که بدونین کدوم ترجمه بهتره باید بگم مال نشر نیلوفر اصلا روان نیست !و شاید بشه گفت لذت خوندن کتاب رو کمم می‌کنه.

اولین کتابی بود که از سارتر می‌خوندم؛ اول از همه توصیف‌های دیداری از محیط وقوع اتفاقات رو خیلی خوب می‌تونستم ببینم و جداً برام لذت‌بخش بود قرار گرفتن در کنار کاراکتر اصلی در اون محیط. بعد از اون، درک حس «تهوع» و تعاریفش بود که باعث شد به نوعی هم‌ذات‌پنداری با کاراکتر برسم و به وجد بیام از خوندن حالتی که تجربه‌ش کرده‌م ولی حتی خودم هم تا قبل از این ازش آگاه نبوده‌م با این وضوح! یه‌جاهایی درک درست معنی جملات نیاز به تأمل و خواهش دوباره داشت اما می‌ارزید. از اون دسته کتاب‌هایی بود که بعد از خوندن بعضی جملات حتما باید زیرشون خط می‌کشیدم تا با ورق زدن کتاب، دوباره و دوباره سراغ اون جملات برم. و در آخر من ترجمه‌ی آقای سلیمانی‌نژاد از نشر چشمه رو خونده‌م. قابل قبول به‌نظر می‌رسید.

کتاب تهوع اثر ژان پل سارتر، یکی از مهم‌ترین و محبوب‌ترین رمان‌های جهان، در انتهای دهه‌ی 30 میلادی منتشر شد. این رمان که پوچی و بی‌حاصلی دنیا را به صریح‌ترین شکل ممکن بیان می‌کند، ثمره‌ی تلاش‌های خستگی‌ناپذیر نویسنده است. سارتر در کتاب کلمات می‌گوید: «در تهوع، زندگی بی‌جهت و ناخوشایند هم‌نوعانم را نوشتم و زندگی خود را مبرا کردم. روکانتن بودم، از او برای نشان دادن طرح زندگی خود بدون خودپسندی استفاده کردم؛ در عین حال خودم بودم، برگزیده، وقایع‌نگار جهنم، فتومیکروسکوپ شیشه‌ای و فولادی، خم‌شده روی شربت‌های پرتوپلاسمایی خودش.»

نوع نگارش کتاب منو یاد عقاید یک دلقک از هاینریش بل مینداخت. تفکرات درونی فردی به نام روکانتن که استعاره‌ای از خود سارتره به قلم در اومده. البته از نظر من تهوع یه سر و گردن از عقاید یک دلقک بالاتره. سرعت خواندن این کتاب دقیقا یک سوم بقیه‌ی رمان‌هاست. یعنی فکر کن که یه کتاب ۷۵۰ صفحه‌ای میخونی. هر ساعت نهایتا ۱۰ صفحه بخون. ولی کل صفحه رو یادداشت برداری کن که بدونی چی میگه. قبلش هم اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر رو باید خونده باشی. نشر چشمه رو خوندم و ترجمه‌ش واقعا خوب بود

یکی از بهترین رمان هایی که یک نفر میتونه بخونه و مسلما جزو یکی از بهترین رمان‌های قرن. رمان شروع فوق العاده قوی ای داره، اما میانه داستان به کمی تکرار برمیخوره ولی همچنان در سطح خیلی خوب باقی میمونه و در نهایت با اوج گیری دوباره در انتهای رمان، پایان فوق العاده ای رو برای این رمان رقم میزنه.

«تهوع» از مشکل‌ترین کتاب هایی است که خواندم!

به قول یکی از دوستانم هیچوقت از داخل خاک یه علف هرز به اندازه یک درخت بائوباب رشد نمیکنه پس به نظرم چه بهتر ماهم مثل خاک باشیم کتاب‌های زیاد بخونیم با عقاید زیاد آشنا بشیم ولی بدون تفکر قبلی بدون دیدگاه قبلی نسبت به نویسنده یا نوشته مطالبو بخونیم و بفهمیم.برای کتاب‌های سارتر و خب کلا اگزیستانسیالیسم هم خواهشا بدون هیچ دیدگاهی بخونید مهم نیست که این دیدگاه‌ها خوبن یا بد مهم خالی بودن از هر چیزیه

قبل از خوندن کتاب‌های سارتر و ابراز علاقه بهش، حتما راجع به تفکرات سیاسیش، حمایت همه جانبه اش از استالین و جنایاتی که انجام داد و دیدگاه‌های کمونیستیش مطالعه کنین

ترجمه امیر جلال الدین اعلم بسیار خوب و متناسب با لحن نویسنده هست

بیشتر بجای اینکه سعی کنید این رمان رو درک کنید سعی کنید حسش کنید. بنظرم لذت بردن از این اثر نیازمند یکسری ویژگی‌های اخلاقی و فکریه خاصه که باعث شده خیلیا نتونن ازش لذت ببرن و بنظرشون خیلی خسته کننده میاد و در مقابل میتونه نگرش یکسریا رو نسبت به زندگی تغییر بده

اثری که به وضوح فلسفه اگزیستانسیالیسم سارتر را نشان می‌دهد. رمانی بزرگ و اثرگذار نیست.