کتاب سرزمین دختران فراموش شده

در آمریکا، تنها جایی که در آن زندگی کرده ام، همین برج است و تا آن موقع غیر از در آپارتمان خودمان، حتی یک در دیگر را نزده بودم، البته غیر از وقت هایی که «ویا» زندانی ام می کند. پس از خداحافظی با «مانی»، پلاک ایلینوی را توی کمد قایم کردم و بعد موهایم را که چرب شده بود، دم اسبی بستم، کمی از خراش ها و کثیفی دست هایم را پاک کردم و به دیدن خانم «یونگ» رفتم.

حق با «مانی» بود، شاید می توانستیم در تابستان کاری پیدا کنیم و کمی پول دربیاوریم. اما چه کسی بچه ای دوازده ساله را استخدام می کرد؟ خانمی پیر و تنها که هزاران دلار دارد؛ خودش بود.

چند بار در زدم تا آن را باز کرد. می دانستم خانه است. صدای تلق تلوق ظرف ها را می شنیدم. بالاخره وقتی در را باز کرد، یک کلمه هم حرف نزد. لباس خانه ی بلندی پوشیده و موهای خاکستری اش را با دستمال سر پشتش جمع کرده بود.