صدای نقاره بلند شده بود که چشم باز کرد. با تنی که خشک و لمس بود به سمت آبخوری رفت و آبی به دست و صورتش زد. تمام شب را در فکر و خیال سر کرده بود. گمان نمی کرد که آن مهر بر زندگی شان به همین راحتی ها باشد . گمانش بود که مریم تا لحظه ای که او نفس می کشد به پایش خواهد ماند. خود خواه بود و نمی خواست تصور کند دست مردی بر او نشسته باشد. در مورد مریم همچون مردی متعصب و کور دل رفتار می کرد و منطق برایش معنا نداشت. باید می رفت و از او دلیل مادر شدنش را پرس و جو می کرد. با شانه هایی افتاده راه خانه ی پیرزن را در پیش گرفت و با حالی خراب زنگ در را فشرد. خانه ی آخرش که مریم را می خواست، فقط مانده بود دلخوری اش چه کند؟ وره بر جانش نشسته بود بدتر از خوره ی پشت کوهی ها. در که به رویش باز شد سر بلند نکرد. نمی توانست نگاهش کند و جای خود مردی دیگر را در چشمان او ببیند.
آرینا