کتاب مرگ چوب صندل

گوی سوزان و سرخ رنگ نورانی در گستره آسمان شرقی خود را نشان داد. از کینگ دائو یک قشون نظامی آلمانی مو قرمز با چشمان سبز پدیدار شدند تا گورهای نیاکانمان را با راه اندازی خط آهن آلوده کنند. مردم بسیار خشمناک شدند! پدرم فرماندهی مقاومت را در برابر متجاوزان به عهده داشت، اما آن ها با غرش توپ پاسخ دادند. سر و صدایی گوش خراش شنیده شد! با دشمن رو به رو شدند و خشم از چشمانشان شراره کشید. شمشیرها بریدند، تبرها قطع کردند و سرنیزه ها فرو رفتند. نبرد خونین با باقی گذاشتن جنازه ها و بوی های متعفن و کشنده تمام روز ادامه داشت. من زهره ترک شدم! عاقبت پدرم به زندان جنوب برده شد تا مرگ چوب صندل پدرشوهرم طومار زندگی اش را درنوردد. پدرم به من زندگی بخشید!

باران کم کم در روز نظافت قبرها باریدن گرفت. ابرهای خاکستری بزرگ به آرامی در آسمان لولیدند. با مردان و زنان جوانی که لباس های رنگی به تن داشتند به خارج از شهر رفتم و به سمت دروازۀ جنوبی حرکت کردم. چتری بالای سرم گرفتم که نقشی از نقاشی شو شیان داشت. موهایم را روغن مالی کرده و با سنجاقی پروانه ای شکل بستم. کمی پودر به صورتم زده، به گونه هایم رژ مالیده و نقطه ای خال مانند بین ابروهایم گذاشتم. کتی قرمزرنگ روی شلواری سبز پوشیدم که هر دو از پارچه های وارداتی بودند. شاید خود خارجی ها وحشتناک باشند، اما پارچه هایشان درجه یک است. کفش های پارچه ای با رویۀ ابریشمی سبزرنگ با طرح اردک های زرد ماندارین شناور در میان گل های نیلوفر صورتی گل دوزی شده به پا داشتم. دزدکی نیم نگاهی سریع به آینه انداختم و زیبایی عاشقانه و درخشنده ای را در آن دیدم. شخصی که با وجود تمام جوانان حاضر در مراسم دوستش داشتم.