کتاب مردان بدون زنان

مانوئل گارسیا از پله های دفتر دون میگوئل ریتانا بالا رفت. چمدانش را گذاشت زمین و در زد. جوابی نیامد. مانوئل حس کرد کسی توی اتاق است. این احساس از پشت در به او دست داد. صدا زد: « ریتانا. » و گوش ایستاد. جوابی نیامد. مانوئل زیر لب گفت: « می دانم که توی اتاق است. » در را محکم کوبید و گفت: « ریتانا. » کسی از توی دفتر جواب داد: « کی هستی؟ » مانوئل گفت: « منم! مانولو. » صدا پرسید: « چه می خواهی؟ » ــ می خواهم کار کنم. کلیدی توی قفل چرخید. در، یک مرتبه باز شد. مانوئل چمدان به دست رفت تو. مردی ریزه اندام پشت میزی ته اتاق نشسته بود. بالای سرش کله ی گاوی را پر کرده بودند. کار تاکسی درمیستهای مادرید بود. دور تا دور اتاق عکس های قاب شده و تابلوهای میدان گاوبازی به چشم می خورد. مرد ریزه اندام مانوئل را تماشا می کرد. گفت: « گمان می کردم تو را کشته اند! » مانوئل با انگشت روی میز ضرب گرفت. مرد چشم از او نمی گرفت. ریتانا پرسید: « امسال چند تا بازی داشتی؟ » جواب داد: « فقط یکی. » مرد ریزه اندام گفت: « فقط همان یکی بود؟ » ــ بله، فقط همان یکی بود. ریتانا گفت: « خبرش را توی روزنامه خواندم. » تکیه داد به صندلی و چشم دوخت به مانوئل. مانوئل به کله ی گاو نگاه کرد. قبلا آن را خیلی دیده بود. یک جور رابطه ی خانوادگی با آن داشت. آن گاو نه سال پیش، برادرش را که چشم و چراغ دوستان به حساب می آمد، کشته بود. مانوئل آن روز را هرگز از یاد نمی برد. روی کنده ی بلوط زیر کله ی گاو یک پلاک برنجی بود. مانوئل نمی توانست آن را بخواند، اما فکر می کرد ممکن است یادبود برادرش باشد. طفلک بچه ی خوبی بود.