کتاب مهمانخانه قاچاقچی ها

آرام با خودش می گفت: «تعطیلات، تعطیلات، تعطیلات!» تازه تکالیفش را تمام کرده بود. قرار بود برای مدتی مسئولیتی نداشته باشد. زنگ دوباره به صدا درآمد. «مایلو» تسلیم ناامیدی اش شد. وسط سالن ورودی ایستاد؛ یک لنگه چکمه اش را پوشیده بود. دست هایش را کنار بدنش مشت کرد و با عصبانیت فریاد زد.

البته که منطقی به نظر رسیدن این موضوع، حس «مایلو» را بهتر نمی کرد؛ اما سرش را تکان داد و لباس پوشیدنش تمام شد.

مهمان ها از مسیر شهر به آنجا نمی آمدند. مهمان ها از رودخانه می آمدند؛ بعضی وقت ها با قایق های خودشان و بعضی وقت ها هم با پول دادن به یکی از ملوان های پیر بندرگاه که برای کمی پول، افراد را با قایقشان، که به اندازه ی خودشان پیر بود، به عمارت شیشه رنگی می آوردند.