کتاب دشت بهشت

کلانتر آمده بود و گفت: از شما شکایت شده. شکایت شده جای ناجوری را اداره می کنید. گفتم: دروغ گفته اند. هم دروغ گفته اند و هم به مادرمان و ژنرال وایه خو توهین کرده اند. کلانتر گفت: از شما شکایت شده. باید در اینجا را ببندید وگرنه شما را به جرم راه اندازی چنین جایی بازداشت می کنم. سعی کردم تفهیمش کنم و گفتم: دروغ گفته اند. او هم گفت: این شکایت امروز بعد از ظهر به دستم رسیده. وقتی کسی شکایت می کند، دیگر کاری از دستم ساخته نیست، متوجهید که؟ بعد با لحن دوستانه ادامه داد: مامورم و معذور. باید به شکایت مردم رسیدگی کنم…

پاسخی نشنید. هلن کلون را به آرامی کشید و وارد اتاق شد. یکی از تیرهای بلوطی را بریده بودند و هیلدا رفته بود. هلن خشکش زد و لحظه ای دم پنجره باز ایستاد؛ با حالی نزار به تیرگی شب چشم دراند. چهره اش رنگ باخت و لب ولوچه اش آویزان شد. با گام هایی لرزان به اتاق نشیمن تن کشید. روی صندلی رفت، گنجه تفنگ ها را باز کرد و تفنگی بیرون کشید.

دکتر فیلیپس با بی قراری به هلن نگاهی انداخت و گلویی صاف کرد: «از بدو تولد، بیمار من بود. در مواردی از این دست، مریض بسته به شرایط یا خودکشی می کند یا کسی را می کشد. احتمال هم دارد آزاری به کسی نرساند و به زندگی ادامه دهد. این امکان هم هست که بدون خشونت باقی عمر را سپری کند. راستش، گفتنش سخت است.»