آخه چرا آدم ها بایستی تا این حد تنها باشن؟ اصلا هدفش چیه؟ نه، واقعا؟ میلیون ها میلیون آدم تو این دنیا چشم شون به بقیه س تا بلکه یکی پیدا بشه و بیاد اون ها رو از تنهایی در بیاره ولی باز آخرش همه شون تنهان و غرق در انزوا و خودشون تو عزلت نامحسوسی حبس می کنن. آخه چرا؟ یعنی زمین فقط به این خاطر شده زمین که به بشر تنها غذا برسونه؟
من فکر می کنم بیشتر آدم ها تو یه دنیای خیالی که زاده ی ذهن و تصوراتشونه زندگی می کنن. به چشم یه ماشین انتقال بهش نگاه کن که بین تو و واقعیت های خشن و ناملایمت های زندگی ایستاده. تو نیروی خام از دنیای بیرون می گیری و از دنده ها برای تنظیمش استفاده می کنی و اینطوری همه چیز خوب و خوشگل با هم تطبیق پیدا می کنه و تو با دنیای پیرامونت به تعادل می رسی. این تنها راهیه که آدم و قادر می کنه که از پیکر شکننده و ظریف روحش محافظت کنه. حرف هام با عقل جور در میان؟
رویا می بینم. گاهی فکر می کنم این تنها کار درست برای انجام دادن است.