کتاب انتقام

کیفی برای قلب... اعتراف می کنم وقتی او به من گفت چه جور کیفی می خواهد، کمی مردد ماندم. سفارش او چیزی بود که نه تنها تا آن موقع نشنیده بودم، بلکه به طور حتم در آینده هم هیچ نخواهم شنید. «می خواهم لطف کنید یک کیف بدوزید که بشود داخلش یک قلب را نگه داشت.» بی اختیار گفتم: «قلب؟»

دوازده سال پیش بود که مرد. داخل یخچالی قراضه که گوشه ی خرابه ای افتاده بود، خفه شد. وقتی دیدمش، باورم نشد که مرده. فکر کردم خجالت می کشد توی چشم هایم نگاه کند، چون سه روز می شد که از خانه زده بود بیرون.

واکنش زن داخل مغازه اصلا شبیه واکنش هایی که قبلا دیده بودم نبود. در چهره اش نه نشانی از دلسوزی بود، نه نشانی از تعجب یا خجالت. اگر هم می خواست وانمود کند، حتما متوجه می شدم. داغ از دست دادن فرزند، به من یاد داده بود چهره ی افراد را بخوانم. برای همین بلافاصله متوجه شدم این زن با آدم های دیگر فرق دارد. نه از سوالی که کرده بود پشیمان به نظر می رسید و نه بابت این که من چنین رازی را به غریبه ای مثل او گفته بودم، سرزنشم می کرد.