کتاب بیست و سه قصه

۱ افسری به نام ژیلین در قفقاز خدمت می کرد. یک روز از ولایتش نامه ای آمد. از مادرش بود. نوشته بود: « پیر شده ام. آرزو دارم پیش از مردن یک بار دیگر فرزند عزیزم را ببینم. بیا تا خداحافظی کرده مرا به خاک بسپاری و اگر مشیت الهی بود دوباره به خدمت باز گرد تا برایت طلب برکت کنم. دختری هم برایت زیر سر گذارده ام. دختر با فهمی است و بی چیز هم نیست. اگر از او خوشت آمد و دوستش داشتی می توانی با او عروسی کنی و همین جا بمانی. » ژیلین به فکر رفت. مادرش پیر و زمین گیر شده بود. شاید فرصت یک بار دیگر دیدن او از دست می رفت. صلاح بود برود. اگر دختر هم بدگل نبود چرا ازدواج نکند؟ نزد سرهنگ فرمانده اش رفت. مرخصی گرفت. با رفقایش خداحافظی کرد. شب پیش از حرکت سربازانش را به مهمانی خواند. آماده ی رفتن شد.

دختربچّه ای دوید و آمد تو. سیزده چهارده ساله بود. لاغر با صورت باریک و سیه چرده. شکل تاتارها. ظاهرا دخترش بود. چشمانی سیاه داشت و صورتی زیبا. پیراهن آبی رنگ بلندی، بی کمربند، بر تن داشت. بر حاشیه ی پیراهن و آستین هایش نوار قرمز رنگ دوخته بودند. شلوار داشت و سرپایی و روی سرپایی کفش های پاشنه دار ضخیم پوشیده بود. از گردنش گردنبندی، از سکه های روسی، آویزان بود. سرش باز بود. موهایش را بافته بود. گیسوی بافته را با نوار و سکه ی نقره آذین کرده بود. پدرش دستوری داد. دختر دوید بیرون. با بادیه ی آب برگشت. بادیه ی آب را به ژیلین داد و نشست. با چشمان فراخ آب نوشیدن ژیلین را تماشا کرد. انگار ژیلین حیوانی درنده بود.